وبسایت بدونیم - حسام حداد: کوهستان های ایالت یاماگاتا ژاپن از نظر بودایی های آن منطقه مقدس به حساب می آید. آنجا تنها منطقه کم جمعیت به حساب می آید، تنها در برخی نقاط معدود جنگل های منطقه می توان معابد مخصوص بودایی ها را دید. بسیاری از افرادی که به معابد می آیند به دنبال خلوت کردن و فرار از دنیای مدرن هستند. در سال ۱۹۶۰ زمانی که گروهی از دانشمندان و باستان شناسان سر و کله شان پیدا شد و خواستند مومیایی های آنها را ببینند این بودایی ها کمی وحشت زده شدند.

 

سال پیش از آن، چندین محقق به بررسی شایعاتی درباره مومیایی های محلی در آن منطقه پرداخته بودند و توانستند شش مومیایی در پنج معبد بودایی های منطقه یاماگاتا پیدا کنند. خیلی  زود پس از این اکتشاف، تعدادی از دانشگاه های ژاپن مجمعی را تشکیل دادند تا روی این مومیایی ها تحقیق کنند. مومیایی ها همگی در محل های مورد احترام معابد در معرض نمایش قرار گرفته بودند و توسط راهبان معابد نگهداری می شدند. بر خلاف مومیایی های مصری که تا حدود زیادی برای دنیای غرب شناخته شده بودند، مومیایی های ژاپنی در پارچه پیچیده نشده بودند. به آنها لباس راهبان پوشانده شده بود، خشکشان کرده بودند و پوستی چرمین روی صورت و دستانشان مشخص بود.

مومیایی در ژاپن بی سابقه نبوده. در واقع چهار تن از رهبران قبیله فوجی وارا در قرن دوازدهم مومیایی شده بودند و هنوز در سالن بزرگ معبد طلایی واقع در جنوب شرقی ژاپن نگهداری می شوند. اما مومیایی کردن در ژاپن با توجه به آب و هوای مرطوبی که دارد کاری بسیار دشوار و نیازمند مهارت است. محققان امیدوار بودند بتوانند مومیایی های معابد را مورد آزمایش قرار دهند تا پرده از فرآیند این نوع خاص مومیایی کردن بردارند.

برای پیشگیری از تجزیه مومیایی توسط باکتری ها، حشرات و قارچ ها، مومیایی کننده معمولا کارش را با تخلیه ارگان های داخلی شروع می کند چون این ارگان ها وسوسه برانگیز ترین منابع غذایی برای جانورانی است که جسد را تجزیه می کنند. بنابراین زمانی که محققان شروع به بررسی مومیایی های یاماگاتا کردند، از اینکه متوجه شدند ارگان های داخلی مومیایی ها همچنان سرجایشان است و قبل از مرگ شروع به خشک شدن کرده اند مبهوت شدند. بررسی دقیق روی سوابق معبد نشان داد این مومیایی شدن به صورت زنده یک نوع شکنجه یا مراسم قتل نبوده، بلکه یک نوع آیین خودکشی بوده است. در واقع این راهبان خودشان خود را مومیایی می کردند.


راهبان مومیایی شده منطقه یاماگاتا به مدرسه بودایی شینگن تعلق داشتند که اعتقادات بودیسم باطنی را با اعتقادات محلی شینتون درآمیخته بود. این راهبان شینگن تحت تعلیم شدید اصول ریاضت بودند، اعتقاد داشتند محرومیت جسمی به آنها اجازه می دهد بتوانند آن سوی تصویر دنیای واقعی را ببینند. آنها زیر آبشارها به مدیتشین می پرداختند و یا از روی زغال های گداخته راه می رفتند تا توجه نکردن به خودِ فیزیکی شان را تمرین کنند.

این راهبان همچنین به قربانی کردن خود در راه خدمت به دیگران اعتقاد داشتند. این اعتقاد در بسیاری از خدمات اجتماعی معمول بازتاب یافته: سیر کردن فقرا، مراقبت از سالمندان، درمان بیماران. اما آنها همچنین باور داشتند که فداکاریشان از طریق معنای روحانی نیز می تواند به جامعه کمک کند. برای مثال در اواخر قرن هجدهم تتسومونکای راهب شینگن در طی شیوع بیماری چشمی که منجر به کوری می شد به جایی که امروزه توکیو است سفر کرد. وقتی دید داروهای گیاهیش روی شیوع بیماری بی تاثیر است، تتسومنکای در حالی که برای پایان شیوع بیماری دعا می کرد چشم چپش را جدا کرد و در رودخانه سومیدا انداخت او معتقد بود این کارش احترام و توجه خدایان را بر می انگیزد.

راهبانی که خود را مومیایی می کردند ( از جمله تتسومونکای ) مرگ خود را در واقع عمل رستگاری و نجات برای بشر می دانستند. عذابشان قبل از مرگ به آنها اجازه می داد به بهشت توسیتا بروند، یکی از چندین بهشت بودایی ها که ساکنینش از طول عمر بسیار طولانی قبل از بازگشت به چرخه تناسخ در جسم لذت می بردند. این راهبان معتقد بودند فداکاریشان باعث می شود بتوانند ۱٫۶ میلیون سال در بهشت توسیتا اقامت کنند و قدرت برآورده کردن خواسته ها و محافظت از انسان ها را داشته باشند. اما آنها همچنین اعتقاد داشتند این قدرت روحانی تنها تا زمانی باقی می ماند که بدن فیزیکی شان در زمین باقی بماند. بنابراین بدنشان را باید از طریق مومیایی کردن حفظ می کردند.

راهبی که عمل مومیایی کردن خود را برمی گزید، ابتدا خود را از خوردن حبوبات و غلات محروم می ساخت به مدت هزار روز تنها از میوه ها و آجیل ها تغذیه می کرد. راهب این مدت را که حدود سه سال می شد به انجام مدیتیشن و خدمت رسانی به معبد و مردم می گذراند. سپس هزار روز بعد را راهب به خوردن برگ ها و پوست کاج می گذراند. با تمام شدن دو هزار روز بدن راهب به خاطر بی غذایی و بی آبی تلف می شده است. با اینکه این کار لازمه های زجر کشیدن را فراهم می آورده، شروع مومیایی شدن نیز به حساب می آمده چون چربی و آب اضافه را که بعد از مرگ جانوران را جذب می کند از بدن حذف می کرده است. بعضی از راهبان در طول روزه داری خود ( از برخی غذاها ) چای ساخته شده از پوست درخت اوروشی را می نوشیدند. شیره این درخت معمولا به عنوان لاک پاک کن استفاده می شد و دارای همان مواد شیمیایی ساینده ای است که پیچک سمی را ناخوشایند می کند. اوروشی بسیار سمی است طوری که حتی بخارش باعث بروز مشکل می شود و بعد از مرگ نیز تاثیرش در بدن باقی می ماند. وچشیدن این چای سمی از طرفی کمک می کرد راهب سریعتر به سمت مرگ برود و از سوی دیگر باعث می شد بعد از مرگ بدنش برای موجودات مهاجم دلپذیر نباشد.


در آخر راهب وارد یک تکه می شد، مقبره ای که مخصوص این کار ساخته شده بود و راهب در آن مدیتیشن می کرد و دستیارش نیز مقبره را مهر و موم می کرد. سوراخی کوچک روی مقبره قرار داده می شد تا اجازه دهد اکسیژن به راهب برسد. راهب روزهای آخر را به حالت مدیتیشن در مقبره می نشست و هر از گاهی زنگی را بصدا در می آورد تا به آنهایی که بیرون هستند اعلام کند همچنان زنده است. وقتی صدای زنگ ها متوقف می شد دستیار راهب سوراخ وردو هوا را می بست و مقبره را کاملا مهر و موم می کرد. بعد از ۱۰۰۰ روز پیروان راهب در مقبره را باز می کردند و بدن راهب را بررسی می کردند. اگر نشانه ای از پوسیدگی نبود راهب به مرحله سوکوشینبتسو دست یافته بود و به عنوان بودایی زنده برای عبادت در معبد قرار داده می شد. اما اگر جسد پوسیده بود او را مجددا با احترام فراوان و به احترام تلاشی که کرده بود دفن می کردند.

اولین تلاش ثبت شده برای رسیدن به سوکوشینبتسو در سال ۱۰۸۱ توسط راهبی به نام شوجین انجام شده است. اما این تلاش نا موفق بود و بدن او پوسید. از آن پس حدود بیش از هزار راهب سعی به این کار کردند اما تنها دویست راهب در یاماگاتا و اطرافش توانستند موفق به این کار شوند. روش مومیایی کردن خود طی آزمون و خطاها ارتقا پیدا کرد.

راهب های یاماگاتا نسبت به راهبان مناطق دیگر درصد موفقیت بیشتری در این کار داشتند مخصوصا راهبانی که طی سال های منتهی به مرگشان از چشمه مقدس کوهستان یودونو آب می نوشیدند. محققانی که وظیفه بررسی مومیایی ها را داشتند آب این چشمه را مورد آزمایش قرار دادند و متوجه شدند سطح آرسنیک خطرناکی در آب آن موجود است. آرسنیک علاوه بر اینکه مانند سم عمل می کند، بعد از مرگ نیز در بدن باقی می ماند. این کار همان تاثیر چای اوروشی و دیگر ریاضت ها را داشت و به بهتر انجام شدن مراسم کمک می کرد.در سال ۱۸۷۷ امپراتور میجی مومیایی کردن خود را در ژاپن ممنوع اعلام کرد. این قانون باز کردن مقبره راهبی را که اقدام به مومیایی کردن خود کرده بود برای همه ممنوع می کرد، مگر اینکه راهب قبل از به اجرا در آمدن قانون وارد مقبره شده بود. تتسومونکای راهب یک چشم وقتی این قانون تصویب شد سال ها بود خود را آماده این کار می کرد. بنابراین تصمیم گرفت راهی را که شروع کرده به پایان برساند از این رو سال ۱۸۷۸ در مقبره مهر و موم شد. در آن زمان که این کار ممنوع بود پیروان تتسومونکای در تاریکی شب و به صورت مخفیان مقبره او را باز کردند. آنها از اینکه می دیدن تتسومونکای توانسته بدنش را از پوسیدگی حفظ کند بسیار خوشحال شدند اما سپس متوجه شدند با یک دوراهی بزرگ روبرو هستند. آنها نمی توانستند بدن راهب را بدون اینکه اقرار به شکستن قانون کنند در معبد قرار دهند. در آخر تصمیم گرفتند گزارشات معبد را تغییر دهند و مرگ تتسومونکای را در تاریخ ۱۸۶۲ ثبت کنند و سپس در معبد نانگاکو قرارش دهند، جایی که تا به امروز هم مومیایی در آنجا نگهداری می شود.


تتسومونکای آخرین راهب شناخته شده ای است که با موفقیت توانست خود را مومیایی کند. دیگر راهبانی که در زمان ممنوعه روزه داری خود را شروع می کردند کمی بعد مجبور به ترک تلاش خود می شدند. آنها به مرور به دلایل طبیعی می مردند و جسدشان سوزانده می شد اما یادشان با نصب چندین مجسمه در معابد سراسر ژاپن گرامی داشته می شد. مومیایی بسیاری از راهبانی که اقدام به مومیایی کردن خود کردند یا در آتش سوخت و یا دیگر بلایای طبیعی از بین بردشان. اما مومیایی ۶۰ تن از این راهبان همچنان در معابد ژاپن وجود دارد. همه آنها کنار درختی که مرده بودند قرار داده شدند و لباس سنتی بر تن دارند. صورتشان چشم ندارد و اسکلت هایی خندان هستند با پوست هایی تیره و چرمی شکل. دست های استخوانی شان به حالت دعا و یا در کنار بدنشان است. افرادی که برای دیدن این مومیایی ها می آیند از آنها می خواهند تا معجزه کنند و درخواست هایشان را برآورده کنند.

از آنجا که تعداد اقدام به مومیایی کردن خود در تاریخ  ژاپن و همچنین در زمانی که این کار ممنوع شد زیاد است همچنان احتمال این وجود دارد که مومیایی هایی در مقبره خود باقی مانده باشند و به مرور زمان مکانشان به فراموشی سپرده شده باشد.